บทนำ

นักเทรดจำนวนมากชอบที่จะรวมตัวบ่งชี้แบบสุ่มในการวิเคราะห์ตลาดที่มีการซื้อขายมากเกินไปหรือขายมากเกินไป เมื่อคู่เงินอยู่ในสภาวะซื้อเกิน การเทรดจะพยายามหาช่องทางในการขายชอร์ต ขณะที่เมื่อคู่เงินอยู่ในสภาวะขายเกิน นักเทรดจะมองหาช่องทางซื้อ ประเด็นคือ ตัวบ่งชี้แบบสุ่ม (Stochastic Oscillator หรือที่เรียกโดยทั่วไปว่า KDJ ในประเทศ) สามารถใช้เพื่อแยกแยะโซนที่ซื้อขายเกินหรือขายเกินได้ แต่จุดประสงค์ของผู้สร้างตัวบ่งชี้นี้คือ George Lane ไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาเคยกล่าวว่า: "ก่อนที่ราคาจะมีการเปลี่ยนแปลง แรงขับเคลื่อนก็ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงไปแล้ว" ดังนั้น George Lane สร้างตัวบ่งชี้นี้ ไม่ได้เพื่อติดตามราคา หรือปริมาณการซื้อขาย แต่เพื่อติดตาม "แรงขับเคลื่อนของตลาด"。

ขั้นตอนที่ 1: ค้นหาทิศทางแนวโน้ม

ตัวบ่งชี้แบบสุ่มสามารถช่วยนักเทรดในการระบุเวลาในการซื้อในแนวโน้มที่เพิ่มขึ้น หรือเวลาในการขายชอร์ตในแนวโน้มที่ลดลง ดังนั้นการกำหนดทิศทางของแนวโน้มล่วงหน้าจะช่วยเพิ่มโอกาสในการชนะการซื้อขายให้สูงขึ้น กล่าวคือ ในแนวโน้มที่เพิ่มขึ้น สามารถใช้สัญญาณการซื้อจากตัวบ่งชี้แบบสุ่มเพื่อลงทุน และในแนวโน้มที่ลดลงก็ใช้สัญญาณการขายจากตัวบ่งชี้แบบสุ่มเพื่อขายชอร์ต。

ขั้นตอนที่ 2: ค้นหาการเบี่ยงเบนระหว่างราคาและตัวบ่งชี้แบบสุ่ม

ทั่วไปแล้ว เมื่อราคาเกิดการถดถอย ตัวบ่งชี้แบบสุ่มก็จะลดลงตาม อย่างไรก็ตาม หากราคาเกิดการถดถอยในขณะที่ตัวบ่งชี้แบบสุ่มกลับเพิ่มขึ้น นี่คือการเบี่ยงเบนที่ดี การเบี่ยงเบนนี้ระหว่างการเคลื่อนไหวของราคาและตัวบ่งชี้มักจะเป็นสัญญาณว่าจะเกิดการเปลี่ยนทิศทางขึ้น แต่ก่อนที่นักเทรดจะเข้าซื้อ ต้องมีการยืนยันเพิ่มเติม。

ขั้นตอนที่ 3: ยืนยันสัญญาณการเบี่ยงเบนด้วยการวิเคราะห์ราคา

นักเทรดสามารถเข้าซื้อได้เมื่อราคาผ่านจุดสูงสุดก่อนหน้าที่เกิดเป็นระดับความต้านทาน หากราคาเก็งกำไรสามารถทำลายเส้นแนวดิ่งสีแดงในภาพข้างต้นได้ เราก็สามารถยืนยันได้ว่าการเบี่ยงเบนนี้เป็นสัญญาณที่มีประสิทธิภาพ แต่ถ้าราคาไม่สามารถทำลายจุดสูงนี้ได้ เราก็สามารถเพิกเฉยต่อสัญญาณนี้และมองหาช่องทางการซื้อขายอื่น。

ขั้นตอนที่ 4: การจัดการความเสี่ยง

ในโลกของการซื้อขายไม่มีอะไรที่แน่นอน ดังนั้นการจัดการความเสี่ยงจึงสำคัญเป็นอย่างยิ่ง ตัวอย่างเช่น เมื่อนักเทรดทำการซื้อ สามารถตั้งค่า Stop Loss ที่จุดเคลื่อนไหวต่ำสุดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ และการทำกำไรก็สามารถคำนวณจากการตั้ง Stop Loss โดยใช้สัดส่วนความเสี่ยงต่อผลตอบแทนที่ 1:2。