เรื่องราวจากวัยเด็ก

ในวัยเด็ก ฉันเคยไปที่สวนสาธารณะเพื่อเล่น “การสับไพ่” ในความเป็นจริง มันคือเกมไพ่ที่ได้รับความนิยมในญี่ปุ่น ซึ่งทำสำเนาแบบผิดกฎหมายไปพิมพ์บนกระดาษอัดของจีน พวกเขาออกแบบให้สวยงาม ทุกคนจึงเก็บสะสมและแลกเปลี่ยนกันเล่น แน่นอนว่าการแลกเปลี่ยนต้องมีวิธีการบางอย่างนั่นคือการเล่นเกม “การสับไพ่” ผู้ที่ชนะจะสามารถชั่วคราวถือไพ่ของคนที่แพ้ได้ จนกว่าฝ่ายที่แพ้จะชนะแล้วการแลกเปลี่ยนก็จะสำเร็จ ถ้าคุณถามว่าถ้าคู่ต่อสู้ไม่ชนะจะทำอย่างไร... ฉันก็ต้องถามคุณกลับว่า เมื่อคุณซื้อหุ้นแล้ว หุ้นไม่ขึ้นจะทำยังไง? มาลองต่อกันเถอะ.

ฉันคือคนกลางในเกม

ในเวลานั้น ฉันเป็นคนกลางในเกมการสับไพ่ สิ่งที่เรียกว่าคนกลางคือ ทำไม่ได้สูงต่ำไม่ได้ ฉันทำไม่ผ่านมืออาชีพ แต่กับมือใหม่เหมือนหั่นผักง่ายๆ ในทางทฤษฎีแล้ว หากฉันเล่นการสับไพ่ ฉันควรจะสามารถแลกเปลี่ยนการ์ดของมือใหม่เข้าสู่นักเล่นมืออาชีพได้บ่อยครั้ง แต่ในความเป็นจริง ฉันยืมการ์ดมาทั้งหมด 5 ใบ ไม่เคยซื้อเอง แต่กลับสะสมได้ถึงกล่องใหญ่ นี่คือเคล็ดลับ ก็คือเมื่อมีมืออาชีพมาในสวนสาธารณะ ฉันจะซ่อนตัวอยู่ที่บ้าน และเมื่อมีมือใหม่มา ฉันจะไปเล่นแลกเปลี่ยนกับพวกเขา บางคนบอกว่า “เฮ้ คุณนี่มันเห็นแก่ตัวจริงๆ!” ฉันว่าฉันก็เห็นแก่ตัวจริงๆ แต่การเห็นแก่ตัวก็เป็นศาสตร์อีกอย่างหนึ่งนะ

เข้าใจพื้นฐาน

อย่างน้อยต้องเข้าใจพื้นฐาน ไม่ใช่ ว่าในสวนไหนที่มีมือใหม่มากและในสวนไหนที่มีสูงชั้นมาก ต้องรู้ว่ามืออาชีพที่ไม่ควรแตะต้องมีที่ไหนบ้าง หรือรู้จักขึ้นมาได้จะอยู่ในเหยื่อบ่อยครั้งได้ไหม? การค้นค้นระดับความสามารถสูงมาก จึงเป็นการรับประกัน แค่แบบนี้เพียงพอที่จะช่วยให้ฉันมั่นใจในอัตราการชนะ แต่จะแลกมาหนึ่งกล่องใหญ่ไม่พอ ฉันยังตั้งข้อกำหนดการหยุดขาดทุนไว้ ปกติจะมีแผนการเดินนะ ในทุกครั้งที่ไปสวนเพื่อหามือใหม่ จะถือการ์ดเพียง 5 ใบ เพียงมีคนแลกเปลี่ยนการ์ดกับฉัน แต่ถ้าการแลกเปลี่ยนยังไม่เสร็จ การ์ดของฉันจะเพิ่มขึ้นเป็น 10 ใบ เมื่อถึงจุดนั้น ฉันจะเก็บการ์ด 5 ใบใส่กระเป๋าและถือการ์ดไว้เพียง 5 ใบเท่านั้น หากไม่มีการ์ดในมือก็จะกลับบ้าน

ความเสี่ยงในการแลกเปลี่ยน

ดังนั้น ฉันจึงมั่นใจได้ว่าถ้าหากโชคไม่ดีและการแลกเปลี่ยนกับคนอื่นไม่สำเร็จ จำนวนการ์ดรวมของฉันจะไม่ลดลงมากเกินไป เมื่อมีอัตราการชนะและความเสี่ยงที่ควบคุมได้ การ์ดของฉันก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ คุณคิดว่าเรื่องนี้จะจบลงไหม? ไม่มีทาง แค่จบลงที่ดินอย่างนั้น ตัวสำคัญมาอยู่ที่นี่: ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ฉันคิดว่าการ์ดของฉันจะเพิ่มมากขึ้นได้ตลอดไป ฉันไม่สามารถหาข้ออ้างได้เหมือนเด็กโง่ที่สูญเสียการ์ดไปในชั่วข้ามคืน และพบว่าตัวเองมีจิตใจที่ดีไม่กลัวการสูญเสีย; ทักษะของฉันแข็งแกร่ง ฉันมักหามือใหม่; และฉันเชี่ยวชาญการจัดการทรัพยากร ฉันไม่กลัวอุบัติเหตุ;

เหตุการณ์หงส์ดำ

อ๊ะ! เดี๋ยวก่อน! จะย้ายบ้านก็ได้ พ่อ คุณทำไมต้องเผาทั้งหมดการ์ดที่ฉันเก็บเอาไว้!!!!!!!!!! ดังนั้นฉันจึงสูญเสียทุกสิ่งอย่างในการแลกเปลี่ยนการ์ด... ทำไมเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น? ฉันและพ่อจึงมีปัญหากันนาน แต่สิ่งที่ถูกเผาไม่สามารถฟื้นคืนมาได้ การ์ดเหล่านั้นลาจากฉันแล้ว เพื่อเป็นการระลึกถึงพวกเขาฉันจึงเรียกเหตุการณ์นี้ว่า “เหตุการณ์หงส์ดำ” หลังจากนั้นเมื่อใครถามฉันว่าการเทรด ฟอเร็กซ์ไปถึงไหน ในการเล่นการ์ดให้การ์ดมากขึ้นจะต้องทำอะไร ฉันจะตอบสั้นๆ ว่าถ้าคุณยังเล่นการ์ด วันหนึ่งการ์ดเหล่านั้นจะต้องถูกเผา ความสามารถคุณกำหนดการเพิ่มขึ้น แต่ว่าเทพเจ้าจะตัดสินใจได้เมื่อใดที่จะถูกเผา

เข้าใจความเสี่ยง

สรุปแล้วว่า เหตุการณ์หงส์ดำ ไม่ใช่การที่ 100 คนสูญเสีย 1% แต่เป็น 1 ใน 100 คนสูญเสีย 100% ไม่มีใครรู้ว่าจะมีเหตุการณ์หงส์ดำเกิดขึ้นเมื่อไร คุณสามารถใส่ถุงกันไฟลงบนการ์ด แต่ไม่สามารถควบคุมพ่อคุณในขณะที่เผาการ์ดได้ว่าจะถอดถุงออกเมื่อไร ผู้ที่บอกให้คุณเล่นและหามือใหม่ที่สวนสาธารณะชี้ความสามารถสูงไม่สามารถป้องกันพ่อของเขาที่เผาการ์ดได้

สรุปความเป็นจริง

ความเป็นไปได้นั้นเกิดขึ้นทุกเมื่อ คุณต้องทำสิ่งต่างๆ ให้เสร็จก่อนที่จะมาถึงวันนั้น โดยการเปลี่ยนการ์ดที่คุณแลกเปลี่ยนมาเป็นเงินทุน ถ้าคุณไม่มีทรัพยากรเพียงพอเพื่อที่จะพวกเดือดร้อนแฟร์ แล้วความเสี่ยงจะถูกจัดการได้ไหม? ต้องไม่เชื่อเหรอ? ลองดูในปี 2015 ที่ผู้คนยกระดับด้วยการซื้อขายหุ้น บนฐานสนใจตัวเอง จะมีใครที่ยืนหยัดบนแขนกลอแบบนี้ในชีวิตอยู่บ้างไหม? บอลตลาดใหญ่ประสบความสำเร็จขายหุ้นแล้วไปซื้อบ้าน มีใครเป็นผู้ชนะในชีวิตมากมายบ้าง? ลองดูในโลกของหนังสือ ทำไมไม่มีใครทำธุรกิจเหมือนที่ผ่านมา? คุณเล่นทุกอย่างบนการ์ด คุณเป็นแค่ผู้รอดชีวิตในช่วงสั้นๆ

คำสอนในชีวิต

จงจำไว้ว่า: ทุกคนที่เล่นไพ่จนมีจำนวนมากขึ้นเป็นเพียงการรอดชีวิตชั่วคราว หากคุณเดินใกล้แม่น้ำบ่อยๆ จะมีที่ไหนไม่เปียกตัว? เดินสองรอบให้พอแล้วรีบออกไปนั่นคือหนทางที่ถูกต้อง!